WAS 'T HET ALLEMAAL WAARD?

Of we nog eens konden praten. Over haar uitvaart. Over muziek, sprekers en bloemen. Over de sfeer en de toon.

‘’Ik ben niet bang voor de dood,’’ had ze me al toevertrouwd. En dat zegt ze nu weer…’’ík ben niet bang..’’

…’’Maar?’’, proef ik.

‘’Het zou zo jammer zijn als het niets betekend heeft allemaal. Ik heb geen moeite met vergankelijkheid…maar dat het voor niets was.’’

Stilte. Een traan verraadt haar emotie. ‘’Vertel eens…,’’ probeer ik.

Ze vertelt over hoe de vrouwenliefde op haar pad kwam, maar dat ze moeite had met relaties. Zo bleef ze alleengaand met een onvervulde kinderwens. ‘’Dat had gekund, maar daar had ik de moed niet voor.’’

Toen werd ze ziek. En ja, er waren vrienden en vriendinnen en kinderen van vrienden en vriendinnen die haar maanden lang kwamen opzoeken, voor haar zorgden en steunden waar mogelijk. Ze vond het heerlijk. Toch bleef er iets zeuren.

Nu zijn er tranen. ‘’Sorry, het is de pijnstilling. Het zit hoog allemaal.’’

‘’Je hoeft geen sorry te zeggen. Je hoeft nergens sorry voor te zeggen. Het is allemaal goed,’’ fluister ik.

‘’Ik weet het…’’ Ze zucht.

Een jaar geleden, nodigde ze me uit voor een gesprek. Ze wilde haar afscheid eens bespreken. ‘’Daar wil ik jou voor.’’ Ze legde uit dat ze me aan het werk had gezien, dat ze alles las wat ik schreef en dat ze het ‘’bijzonder’’ wilde laten zijn. ''Zoals jij dat doet.''

Nu zitten we samen met het slotakkoord in zicht. Met grote vragen als: ‘’Is het het allemaal waard geweest?’’

‘’Ja,’’ fluistert ze, ondanks de pijn, de onbeantwoorde liefdes, ‘’mijn moeilijke karakter’’, de ziekte. En toch knaagt de leegte.

‘’Ik sta altijd stil bij de betekenis van het leven dat we loslaten,’’ zeg ik. ,,Het is nooit voor niets. In jouw geval vertel ik over je naastenliefde waarmee je een voorbeeld bent voor je omgeving. Zó attent, belangstellend. En je deur die altijd openstond. Hoe vaak zijn de kinderen van al je vrienden hier niet komen uithuilen na ruzie met hun ouders of een stukgelopen relatie.’’

‘’Je had oneindig geduld en altijd een luisterend oor. Ik sprak laatst een oud-collega van je die haast smeekte van ‘’hadden we er nog maar een paar zoals zij’’. En weet je nog dat je vertelde over je buurman, die het zo moeilijk had na het verlies van zijn vrouw? Hoe je voor hem zorgde…. Dat zit vast in elke herinnering.’’

Ze kijkt me indringend aan, voorzichtig knikkend.

‘’Maar ik vertel natuurlijk ook over je rafelrandjes. Over hoe bot je soms kon zijn. Dat je dat ook wist, maar niet anders kon en dat je daar met je beste vrienden soms ook hartelijk om kon lachen.’’

Er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht. ‘’Dank dat je kwam….het is goed zo.’’

Als ik even later de deur achter me dicht trek, ligt ze te vredig slapen. Mooi mens.