OVER SLUIMERENDE LIEFDE EN STRAKKE BALLEN

Het is ergens in het late voorjaar, of de vroege zomer, van 1975. Op het terras van Lawn Tennis Club De Schelde, in de slagschaduw van de Vlissingse boulevard, zoekt een jonge vrouw een plekje om haar flesje fris op te drinken.

Ze is een knappe verschijning, maar loopt er niet mee te pronken. Kort wit rokje, wit shirt en een witte trui hangend over de schouders met de mouwen losjes over elkaar geslagen.

Aan het tafeltje zitten twee jongens, iets jonger dan zij, hun glaasje sinas te drinken. Ze kennen haar wel. Hoewel kennen; ze weten wie ze is, omdat hun ogen al veel vaker haar richting op gegaan zijn.

De jonge mannen zijn van een leeftijd waarop dromen - en dromen van het onbereikbare - dagelijkse kost is. Hoe oud zullen ze zijn? Net zeventien misschien. Zij is ouder en oogt jonger zoals ze de rest van haar leven doet.

‘’Mag ik hier zitten,’’ vraagt ze de jongens met een vriendelijke lach. ‘’Tuurlijk,’’ zeggen ze haast in koor. Er valt een stilte die oneindig duurt. Als ze het nog niet waren, zijn ze het nu allebei: verliefd tot over hun oren..

Als ze even later opstaat om de baan op te gaan, kijken de mannen eerst haar na en daarna elkaar aan met open mond. Dan beginnen ze te lachen. ‘’Ik moet naar huis,’’ zegt de een. ‘’Ik ga nog even in de oefenkooi,’’ zegt de ander.

Minuten later staat hij ballen te slaan tegen de muur. Hoe harder hij slaat, hoe harder ze terugkomen. Hij raakt ze allemaal en beukt ze strak boven de witte lijn op de muur die de netrand voorstelt. Nooit eerder zo gedaan. Oerkracht is het.

Meer dan een kwart eeuw later. De jonge vrouw van de tennisbaan is getrouwd met een knappe man en heeft drie minstens zo knappe zoons gekregen. De jongen van de oefenkooi is ook getrouwd, geen kinderen. Zo gaat het leven.

Gek genoeg zijn ze elkaar die jaren nooit helemaal uit het oog verloren. Zelfde vriendenkring, gezamenlijke herfstvakanties. Kameraadschap zonder erotische ondertoon.

En nu, terwijl de nieuwe eeuw zich al een paar jaar op gang trekt, is het er ineens: de nieuwe laag in hun vriendschap. Gevaarlijk is het, afhouden...maar liefde is aan de winnende hand.

Zo gebeurt het dat de jongen van de oefenkooi en de jonge vrouw van ‘’het tafeltje aan de tennisbaan’’ verliefd worden. Als een zaadje dat tientallen jaren in de grond zat en plotseling ontkiemt.

Het is 2025, vijftig jaar na de ontmoeting op de tennisbaan. De onmogelijke liefde blijkt duurzaam. Alles goed met haar jongens, samen zijn ze Nonna en Bompa voor de kleinkinderen. Alles goed met de exen. Alle stormen doorstaan.

‘‘Waarom schrijf je nooit over mij?’’, , vraagt ze als hij weer eens achter zijn pc zit. Ze weet dat hij regelmatig van zich af moet schrijven.

‘’Weet je nog hoe je aan tafel schoof op de tennisbaan? Daar zat ik met een vriend wat te drinken. Ja? Weet je dat nog? Ik ook. En daarna ben ik in de oefenkooi… Mooi hè?’’

‘’Ja,’’ zegt ze, ‘’geen dag spijt van gehad.’’

''The bold and the beautiful,'' zegt hij

''Doe toch niet zo gek.''