KNUFFELEN MET ''KLANTEN''

Of ik familie van de nabestaanden ben. De vrouw tegenover me vraagt het na afloop van de afscheidsceremonie zonder omwegen.

‘’Nee,’’ antwoord ik.

• ‘’Maar je kent de familie toch wel?’’

  
  

’’Ja…min of meer.’’

• ‘’Sinds wanneer ken je ze dan?’’

  
  

‘’Sinds afgelopen woensdag,’’ zeg ik

• ‘’Maar ik hoorde allerlei dingen, die ik helemaal niet wist,’’ zegt ze

Ik lees een advertentie van een bedrijf dat uitvaartspeeches levert. De uitvaartondernemer levert de gegevens aan en twee dagen later heb je de toespraak (‘’professioneel geschreven en persoonlijk verteld’’) in huis. Geen oordeel over de toespraken (ik ken ze niet, nooit gelezen), maar hoe kan een toespraak persoonlijk zijn als je niet weet voor wie?

Er is veel kaf en koren in de uitvaartwereld, maar een persoonlijke uitvaart heeft te maken met persoonlijk contact, met verbinding, met invoelen wat er bij nabestaanden leeft, wat ze willen.

Het heeft ook te maken ook met de sfeer in een nabestaandengesprek. Met onderling vertrouwen, een oogopslag, een blik, onverbloemde emotie, met de bereidheid om voor die mensen maatwerk te leveren. Hen te ondersteunen in hun proces.

Ik sluit niet uit dat een uitvaarttoespraak op basis van wat schriftelijke gegevens een goed verhaal kan opleveren. De kans dat het inhoudelijk past bij de overledene en nabestaanden is in mijn ogen klein.

Plus dat zo’n speech slechts deel is van het grote geheel. Daarin zitten misschien wel rituelen, muziek, foto’s, andere sprekers. Met andere woorden; het is maar één element van het monument dat uitvaart heet.

• ‘’Ik zou zweren dat je familie bent,’’ zegt de vrouw.

  
  

‘’Dat ben ik niet, maar het vóelt wel zo voor even. We staan in verbinding met elkaar. Dat gaat over de kwetsbaarheid van het moment heen. We doen dit samen,’’ antwoord ik.

• ‘’Hoe dóe je dat dan,’’ vraagt ze.

  
  

‘’…..Daar kan ik het uren over hebben. Laten we zeggen dat hier voor mij heel veel samenkomt…En het belangrijkste is dat ik passie voor dit vak heb. Er ‘’zijn’’ als je nodig bent…. Dáár gaat het om.’’

Op dat moment komt de dochter van de overledene aanlopen. Duidelijk geëmotioneerd. En opgelucht na de ceremonie. Ze steekt haar hand uit en zegt tegelijk: ‘’Mag ik je een knuffel geven?’’ Ik aarzel even (ben van nature niet zo’n knuffelaar) en zeg dan ‘’natuurlijk.’’

• ‘’Dat doe je toch niet met al je klanten?’’, vraagt de vrouw met wie ik in gesprek was even later.

  
  

‘’Dat is het ‘m nu net,’’ zeg ik, ‘’ik zie ze niet als klanten. Het zijn mensen in nood met wie ik de verbinding maak. Sommigen schudden je hand en anderen willen je

letterlijk even vasthouden…’’

• ‘’Wat bijzonder,’’ zegt ze.

  
  

‘’Dat is het zeker,’’ besluit ik.