GENIETEN VAN DE REGEN…

Het bijna stille snikken onderbreekt zijn verhaal. ‘’Sorry,’’ zegt hij, ‘’sorry.’’ Hij pakt een paar tissues om zijn neus te snuiten. ‘’Het is goed,’’ antwoord ik. ‘’Je mag huilen. Dat is volkomen normaal.’’

Of ik hem wilde helpen, luidde de vraag een paar weken geleden. Hij wist zich geen raad na het overlijden van zijn vrouw, nog maar enkele maanden terug. ‘’De pijn gaat niet over,’’ zei hij toen we elkaar voor het eerst spraken. Ik liet hem zijn verhaal doen. Over hoe ze elkaar ontmoetten, hoe ze verliefd werden, trouwden, een gezin stichtten.

Er is dan regelmatig een lach op zijn gezicht, tussen de tranen door ook. Want, wat geeft het een verdriet allemaal. Immers: zij had thuis de broek aan, regelde alles. Geldzaken, hypotheek, andere auto, het huishouden, veel opvoedtaken.

En hij? ‘’Man, ik wist niet eens hoeveel geld we op onze rekening hadden. Of hoeveel hypotheek we betaalden. Ik wist niet eens wat ik verdiende.’’ Na haar overlijden kwam het als een tsunami over hem heen.

Inmiddels werkt hij halve dagen. En hij probeert (‘’als een gek’’) een hele werkdag in die paar uur te proppen. ‘’Na die paar uur ben ik kapot.’’ Ik leg hem voor dat hij dénkt dat hij halve dagen werkt, maar dat hij in feite dubbele diensten draait. Rouwarbeid is fulltime werken en vreet energie.

Hij vertelt dat de machine die hij bedient in de fabriek een storing gaf. En dat hij het niet voor elkaar kreeg het apparaat weer aan de gang te krijgen.

‘’Ik raakte helemaal in paniek, dat het niet lukte, terwijl ik kan lezen en schrijven met die machine.’’ Uiteindelijk moest hij de technische dienst bellen om de zaak op te lossen. Ze kwamen er achter dat hij - zonder het in de gaten te hebben - de noodstop had ingedrukt.

Hoofdschuddend zit hij het te vertellen…’’en die paniek…’’, zegt hij haast fluisterend.

‘’Zou het kunnen,’’ zeg ik, ‘’dat bij jou ook een noodstop in werking is getreden? En dat het verlies van je vrouw betekent dat alle systemen even ‘on hold’ staan en dat je, net als met die machine op je werk, even niet weet hoe je het moet oplossen?’’

Hij lacht. Hij vindt de vergelijking mooi. ‘’Maar als ik verdriet heb, kan ik de technische dienst niet bellen.’’

‘’De technische dienst, dat zijn wij samen nu,’’ zeg ik, ‘’Daarom zitten wij hier met elkaar. We hebben het erover, om de kluwen te ontwarren.’’ Hij knikt opgelucht. Eerder in het gesprek zei hij dat hij vandaag niet had willen komen na wéér een slechte nacht met weinig slaap. ‘’Blij dat ik toch gekomen ben.’’

Binnenkort heeft hij vakantie. Hij ziet er tegenop en kijkt er naar uit. Weer of geen weer. Pas liep hij na zijn dienst naar buiten, zonder jas en in zijn t-shirt. Het regende. Vlak bij zijn auto bleef hij minutenlang staan. Vanuit de kantine kon iedereen hem zien. ‘’Maar dat interesseerde me niks. Die regen voelde zó goed.’’