EEN KLEIN GEBAAR, GROOTS IN UITVOERING

Het is de fietsende pizzabezorger die op 4 mei om acht uur ‘s avonds stilhoudt op een zo goed als verlaten plein. Fiets op de standaard. Hij ernaast met z’n pet af. Dát maakt indruk. Zoveel respect. Twee minuten in een zee van tijd.

Terug naar gisteren. Het is een kwartiertje lopen van de kerk naar de begraafplaats. De mensen die zich aangesloten hebben bij de rouwstoet is verzocht stilte te betrachten. Zo kan een ieder met z’n eigen gedachten de weg naar de laatste rustplaats afleggen.

Het is opvallend hoe ‘’de rest van de wereld’’ de rouwstoet bejegent. Sommige tegenliggers houden in en rijden langzaam voorbij. Een auto trekt snel op met veel herrie. Fietsers halen ons in. Een scooterrijder rijdt op het fietspad met hoge snelheid voorbij.

Hoe ga je om met rouw en verdriet? Ook al is het niet jouw rouw en verdriet? Loop je er letterlijk met een grote boog omheen? Scheur je ervan weg? Of houd je in? Matig je je snelheid als teken van: ik zie jullie, ik ken jullie verdriet, ik respecteer jullie proces.

Daar, misschien vijftig of honderd meter voor ons, stopt een bestelauto aan de rand van een kruising. Motor uit. Als we passeren zie ik de bestuurder. Hij ziet ons. Het is zijn keuze om stil te houden en medemensen ruimte te geven voor hun rouw en verdriet. Zodra we ruim gepasseerd zijn, hoor ik hem zijn auto weer starten.

Zoveel respect. Een paar minuten in een zee van tijd. Hulde aan de chauffeur van de bestelbus, hulde aan de pizzabezorger op 4 mei, hulde aan allen die niet weglopen, niet wegkijken en voor heel even deelgenoot zijn van het verdriet van medemensen.

Een klein gebaar, groots in de uitvoering.