PAS NU KAN DE VLAG WEER UIT

Hij moet haast wel negentig zijn. Zijn vrouw overleed enkele jaren geleden. Sindsdien houdt hij overeind wat ze samen opbouwden. Dagelijks scharrelt hij in zijn moestuin, elk jaar wat meer voorover gebogen.

Op 4 mei hangt hij de vlag halfstok. De herdenking is heilig voor hem. In huis is het altijd stil, maar op die dag komt hij om acht uur ’s avonds uit zijn stoel en staat hij twee minuten kaarsrecht voor zich uit te zwijgen.

Op 5 mei blijft zijn driekleur binnen. Het is nooit anders geweest. In de oorlog verloor hij z’n vader en z’n zusje van negen door een Engels bombardement. Ook z’n broertje van negen maanden redde het niet.

Tientallen jaren lang was de pijn en het verdriet over dit verlies zó groot dat hij niet kón stilstaan bij de viering van Bevrijdingsdag.

Vandaag, tachtig jaar na dato, stapt hij over z’n schaduw heen. In de ochtend hijst hij voor het eerst op Bevrijdingsdag de Nederlandse vlag.

Zijn rouw en verdriet zijn nog hetzelfde. De tijd bracht hem tot hier.